ف.م.سخن

مي داني دوست عزيز

اشكال وبلاگ اينستكه در آن ، غوره ها يكشبه، مويز مي شوند ! و صد البته ، غورهء مويز شده هم ، چيز خوشمزه اي نيست !

سخن عزیز!
فقط درنظر داشته باش که از لحاظ دانش گفتاری و نوشتاری، در بین عامه هیچ "طراز" وجود ندارد، به همین خاطر، سخن‌گفتن از "مردم" نوعی کلی‌گویی می‌شود. ضمناً باعث می‌شود که مسئله را از انتها به ابتدا بخوانیم به این شکل: چه‌کار باید کرد که زبان نوشتاری به زبان گفتاری (مردم) نزدیک شود. همین خطا را شاملو و آل احمد مرتکب شدند.
به نظر من، پرسش درست این است: چه‌ باید کرد که این فاصله از میان برود به‌طوری که سطح زبان نوشتاری نیز تنزل نیابد.

موفق باشی.

نکته‌ای که فراموش کردم بگویم‌ات این بود که وبلاگ‌ها به بالندگی ساختمان زبان نه تنها کمک نکردند که نقش منفی نیز داشتند. در این باب، من با داریوش آشوری موافقم‌ترم و اصلاً بحث وبلاگ‌ها و زبان -که مد نظر من است و در باره‌اش دارم کار می‌کنم- این نیست. نقش وبلاگ در رشد زبان، تغییر در شیوه‌ و طرز بیان است نه محتوای آن. اگر مقولات "فکر" و "بیان فکر" (زبان) را از هم جدا فرض نکنیم، آن‌وقت نقش مثبت زبان را دقیق‌تر می‌بینیم. مقاله‌نویسی نیز که وارد فرهنگ غرب گشت و خود پایه‌ای از تجدد خوانده شد، در واقع نثر را غنا نبخشید بل‌که در شیوه‌ی بیانی طرحی نو درانداخت.
به نظر من، تو در یادداشت اول‌ات پایه‌ی بحث را خوب گذاشته‌ای اما در یادداشت دوم، نمونه‌های خوبی ارائه نکرده‌ای. نه نثر کلاسیک تو نثری مناسب با حرف مقاله‌ات بود (من بودم از تاریخ بیهقی و عطار تذکره‌الاولیا مثال می‌آوردم) و نه بیان امروزی وبلاگی رضا که یک جمله در چهار سطر می‌سازد! بیان وبلاگی به باور و تجربه‌ی من، بینابین زبان روزنامه‌نویسی و زبان مردم است؛ با زبان ادبی فاصله دارد. ما در ذهن‌مان اغلب ادبی فکر نمی‌کنیم، اما گزارشی چرا. من با ساختن جملات مرکب و تا حدودی شکسته در کار وبلاگ‌نویسی که از بین با این علامت (؛) از هم تفکیک شوند خیلی بیش‌تر موافقم تا جمله‌ای دراز و نفس‌گیر. اکثر مردم در خواندن تنبل هستند و این نویسنده است که وظیفه‌ دارد خواننده را به خواندن ترغیب کند. شتاب‌دادن به کار مساوی است با از دست دادن خواننده. باید خواننده را به خواندن آموخته کرد. یعنی او را از ابتدا خواننده‌ی حرفه‌ای فرض نکرد و به او فرصت داد که با متن -گام‌به‌گام- حرکت کند. حال چهار سطر در یک جمله نوشتن به خواننده چه کمکی می‌تواند بکند؟ خود رضا نثرهایی دارد به‌ مراتب به‌تر از آن‌چه تو مثال آورده‌ای. مثلاً این را بخوان:
«حضور عليرضا دوستدار را در وبلاگ‌شهر بايد غنيمت شمرد. او از اندک‌شمار کسانی‌ست که با برخی موضوع‌های طرح‌شده در اين شهر، برخورد کاملا تئوريک و دنباله‌دار می‌کند. هم دانسته‌ها و اطلاعاتش را با زبانی علمی و در عين حال ساده بيان می‌کند، و هم اهل تحليل و نظريه‌پردازی‌ست. بحث ابتذال را که يادتان هست؟ موضوع تازه‌ای که او دست گرفته، "فرهنگِ «افواهی»، «انقلابِ» متن، و گفتمانِ شفافيت" است که نخستين بخش آن را ارائه کرده...»
در این چند جمله‌ی ساده، رضا هم به خواننده آگاهی از آن‌چه می‌خواهد بگوید می‌دهد، و هم بیان او منطبق با اصول نگارشی‌ست و از سطحی از عیار برخوردار است. حالا خواننده اگر مایل باشد، بقیه‌ی متن را پی می‌گیرد و اگر هم نه، نمی‌خواند؛ مهم این است که با آگاهی حق انتخاب دارد. یا به نثر دکتر صدرالدین الهی نگاه کن که در کیهان لندن می‌نویسد. به نظر من، وبلاگی‌ترین نثر روزنامه‌نگاری‌ست. یعنی اگر همین‌ها را که آن‌جا می‌نویسد در وبلاگ نیز بریزد، نمره‌ی کامل یادداشت وبلاگی را نیز تصاحب کرده است.
سخن کوتاه می‌کنم تا سخن‌ به "سخن" گران نیاید!
قربانت.

هاله عزيز به نظر من، وجه مقايسه وبلاگ‌ها وتصنيف‌ها و يا به عبارتي ديگر شعر و نوشته‌هاي عوام، علاوه بر آن‌چه شما نوشته‌ايد، عدم ثبت آن‌ها بوده‌ است. و اين عدم ثبت ناشي از برد عظيم اجتماعي اين نوشته‌ها و در دسترس نبودن امكانات چاپ براي همگان بوده است كه احتمالا استاد سخن نيز به آن مي‌خواهد اشاره كند. البته به قول آقاي سخن ما نبايد عجله كنيم و بايد هنوز تا آخر صبر كنيم تا ببينيم ايشان چه چيزي مي‌خواهند بگويند. بهر ترتيب همان‌طور كه خودشان گفته‌‌اند، سبك نگارش پازلي است كه اگر من اين را مي‌دانستم، مسلما در قسمت نظرات بخش اول اين سلسله نوشته،عجولانه چيزي نمي‌نوشتم و منتظر آخر داستان مي‌شدم. چون مثلا در اين قسمت به بازگشتيان، وقوعيان و شعر عوام در دوران قاجار و پس از سبك هندي گذرا اشاره‌اي شده است كه ارتباط آن را با اين نوشته من هنوز درك نمي‌كنم(البته خنگ بودن من نيز مزيد علت است)
مثلا منظور از اين جمله "اما مردم عادي که نه نويسنده اند و نه مترجم و نه شاعر، غير از مکاتبه و نوشتن انشاي مدرسه و نامه نگاري هاي اداري، چه دليلي براي نوشتن شان هست؟ "
احتمالا اين بوده كه شايد مردم دليلي براي ثبت و نگهداري نوشته‌هاشان نداشتند ولي به نظر من مردم دلايل
بسيار خوبي براي نوشتن داشتند. كه مي‌توان راجع به آن گفنگو كرد. من خودم برايم اين پازل خيلي هيجان انگيز شده است. من اين‌جوري حل مي‌كنم اين پازل را. كه امكان فعلي ثبت و نگهداري نوشته‌ها در وبلاگ، تحول بزرگي در هنر نوشتاري و يا ادبيات ما به وجود خواهد آورد.
كه البته نبايد فراموش كنيم كه وبلاگ‌ها نيز در مقايسه با گذشته در اختيار خواص قرار دارند و نه عوام. واي چه‌قدر پر چونگي كردم. ببخشيد.

واقعا که مساله قابل تامل و با ارزش برای بررسی و صرف وقت هست.
ولی به نظر من بغیر از تاثیر مقایسه با سبک نگارش آدمهای متخصص تر، عواملی هم هست که بصورت خودجوش (!) روی نوشته آدم تاثیر میگذاره. بعنوان مثال سهولت حرف زدن در برابر نوشتن (صرف انرژی). و همچنین مکتوب شدن و ماندگار شدن مطلب مثل یک سند!
وقتی که انسان میخواد چیزی رو بگه که باید وقت بیشتری رو صرفش کنه، و از طرفی بعدش میشه قابل استناد و نمیشه به راحتی بگی و ازش رد بشی و در صورت اشکال دار بودن منکرش بشی، اونوقت وسواس بیشتری پیدا میکنه که خودش ناشی اون بوده و نه فقط در مقایسه با نوشته های خوب دیگران. البته این قطعا یک دیدگاه عامیانه و رفتاری به بحث هست و من چیز زیادی در مورد مسائل ادبی نمیدونم متاسفانه.

استاد سخن ! خيلي عالي بود ، مرسي ! پرسشي دارم و آن اينکه آيا ميان تصنيف هاي مردمي که روي کاغذ ها نوشته مي شد و آن روزها در کوي و برزن دست به دست مي گشت ؛ مي توان از نظر جايگاه مردمي آن وجه تشابهي با وبلاگ نويسي پيدا کرد؟؟نويسنده تصنيف ها اغلب ناشناخته بودند و اين تصنيف ها معمولا برخاسته از ژرفترين احساسات پاک مردمي بود که مي خواستند حرف دلشان را بزنند!اين تصنيف ها گاه آنقدر با مسائل و مشکلات و اوضاع سياسي و اجتماعي و حتي فرهنگي پيوند مي خورد که اثر آنها بسيار عميق تر از روزنامه ها مي شد !مردمي که حتي سواد نداشتند با اين تصنيف ها با اوضاع مجلس ؛ وضعيت اقتصادي و خيانت حاکمان وقت و..
آشنا مي شدند و آن ها را زير لب زمزمه مي کردند !
نمي دانم شايد اشتباه مي کنم اما من زماني اين تصنيف ها را زياد مي خواندم و احساس مي کنم مي شود شباهتهايي با وب نويسي در آن جست وجو کرد ؟؟؟؟!!!

سلام، به سه قسمت وبلاگ‌ها و زبان فارسی لینک داده شد. این تراک بک شما کار نمی‌کند وگرنه مزاحم نمی‌شدم