October 24, 2010

کشکول خبری هفته ۱۳۳ از آپانديس اکبر گنجی و شيرين عبادی تا نيما زند کريمی در جمهوری اسلامی

برای خواندن اين مطلب در خبرنامه ی گويا روی اينجا کليک کنيد.

در کشکول شماره ی ۱۳۳ می خوانيد:
- آپانديس اکبر گنجی و شيرين عبادی
- مهران مديریِ اطلاعاتی و کپی رايتِ علی اکبر خان شيدا
- يورگن هابرماس طفل معصوم
- نيما زند کريمی در جمهوری اسلامی

آپانديس اکبر گنجی و شيرين عبادی
"به گزارش خبرگزاری آلمان شيرين عبادی، برنده ايرانی جايزه صلح نوبل و اکبر گنجی، روزنامه‌نگار ايرانی، به شيوه برگزاری مراسم اعطای جايزه «آزادی و آينده رسانه‌ها» به کورت وسترگارد، کاريکاتوريست دانمارکی، که انتشار کاريکاتورهايش درباره پيامبر اسلام واکنش شديد مسلمانان را در پی داشت، اعتراض کردند..." «راديو فردا»

امان از دست دمکراسی. صد حُسن دارد و هزار بدبختی. يکيش همين که آدم نمی داند در مقابل کسی مثل کورت وسترگارد دانمارکی چه موضعی بگيرد. بگوييم در يک کشور دمکراتيک، کاريکاتوريست آزاد است هر کس را که دل‌اش خواست کاريکاتور کند، يک مصيبت پيش می آيد. بگوييم نبايد بکند، يک مصيبت ديگر پيش می آيد. بعد آدم را دعوت می کنند به مجلسی که قرار است در آن به کاريکاتوريست، به خاطر آزادی بيان جايزه داده شود. حالا اين مصيبت را بايد تحمل کرد يا آن مصيبت را؟ تصميم می گيريم هيچ کدام را تحمل نکنيم و از مجلس بزنيم بيرون. چه بهانه ای بياوريم که نه به اين بر بخورَد نه به آن. می گوييم چرا به ما آمدن طرف را اطلاع نداديد.

عجب گيری کرده ايم. اين بهانه ما را ياد رو در رويیِ ورزشکاران ايرانی با ورزشکاران اسرائيلی می اندازد. همين که ورزشکاران ما در مقابل ورزشکاران اسرائيلی قرار می گيرند يکی کمرش درد می گيرد، ديگری آپانديس‌اش و هر کس به شکلی از مقابل آن ها در می رود. حالا شده است حکايت کاريکاتوريست دانمارکی. هر کس او را می بيند به انواع و اقسام بهانه ها روی اش را آن طرف می کند و می خواهد از شرّش دور بماند.

البته بنده غلط کنم بخواهم با اسم مستعار رهنمود بدهم که آقای گنجی و خانم عبادی که خيلی خيلی برای هر دويشان احترام و ارزش قائلم چه بکنند يا نکنند، اما حقيقتا اين بهانه که مسئولان برگزاری مراسم اعطای جايزه‌ی «آزادی و آينده رسانه‌ها» نبايد آمدن طرف را پنهان می کردند و بايد به اين دو شخصيت نامی صلح و دمکراسی در ايران قبلا اطلاع می دادند و چون اين کار را نکردند آن ها هم در مراسم اعطای جايزه به نامبرده حضور به هم نرساندند کمی شبيه به درد کمر و آپانديس ورزشکاران ماست. خيلی قشنگ تر بود که اين دو شخصيت نامدار دليل محکمی برای عدم حضورشان می آوردند مثلا می گفتند کاری که اين کاريکاتوريست کرده، از مقوله نفرت پراکنی و توهين است که ما به هيچ مذهبی روا نمی داريم و هر کس به هر مذهبی توهين کند ما در مقابل او می ايستيم. ولی اين دليل محکم هم اين گير را پيش می آوَرْد که تعريف مذهب چيست و مذاهبی که نبايد به آن ها توهين شود کدام است.

يک سوال بی جواب ديگر هم کماکان باقی می ماند و آن اين که اگر روزی‌روزگاری يک مسلمان غيرتمند، کاريکاتوريست دانمارکی را مثل فيلمساز هلندی بکشد، آقای گنجی و خانم عبادی و بنده و سرکار و ديگر آزادی‌خواهان و دمکراسی‌طلبان در مقابل اين قتل چه واکنشی نشان می دهيم؟ خوشحال می شويم؟ بد حال می شويم؟ حق را به قاتل می دهيم و می گوييم مقتول غلط کرد به مذهب توهين کرد؟ و اگر ما را به مراسم تشييع جنازه ی طرف دعوت کردند چه می کنيم؟ می رويم، نمی رويم... چه خاکی به سرمان می کنيم؟

عرض نکردم؟! دمکراسی و دمکراسی‌دوستی‌ست و هزار مصيبت. کاش ناشناس بمانيم و گرفتارِ اين تصميم‌گيری‌های دشوار نشويم. تا نظر آقای گنجی و خانم عبادی چه باشد.

مهران مديریِ اطلاعاتی و کپی رايتِ علی اکبر خان شيدا
"مهران مديری که خودش از مردم می خواهد تا سريال قهوه ی تلخ را کپی نکنند، ترانه خانم مرضيه را بدون اجازه ی ايشان خوانده است..." «نقل به مضمون از برنامه ی آقای شهرام همايون»

از دست رفت که رفت! يک قسمت از صحبت های تلويزيونی آقای شهرام همايون که يکی از دوستداران وی روی فيس بوک گذاشته بود زير ده ها لينک و خبر گم شد. حيف. می شد کلی مضمون از توی آن بيرون کشيد. البته آدم خيلی بايد ابله باشد که از مهران مديری، که به گفته ی آقای همايون اطلاعاتی ست و قهوه ی تلخ را به سفارش وزارت اطلاعات ساخته حمايت کند و خودش را در معرض اتهامات آقای همايون که کم ترين آن ها وابسته بودن به وزارت اطلاعات است قرار دهد، ولی خب، مضمون که جور شد، طنزپرداز ديگر برايش مهم نيست که اطلاعاتی خوانده شود يا نشود و حاضر است هر ريسکی بکند.

از صحبت های آقای همايون اين قسمت اش در خاطرم مانده که گلايه کرده اند چرا مهران مديری که از مردم می‌خواهد قهوه ی تلخ را کپی نکنند، خودش امشب شب مهتابه ی خانم مرضيه را بدون اجازه ی ايشان خوانده است. البته آدم که عصبانی باشد، روی حرف هايش کنترل ندارد و هر چه به زبان اش بيايد می گويد. مثلا هنرپيشه های خوب قهوه ی تلخ را دلقک خطاب می کند يا سريالی را که مردم به هر دليل دوست دارند و برای خريد آن پول می‌دهند بی ارزش می نامد يا همين موضوع کپی رايت تصنيف را پيش می کشد و مولکول های باقی مانده از تنِ مرحوم علی اکبر خان شيدا را در قبر می لرزاند. آدم که عصبانی باشد، زمين و زمان را به هم می دوزد تا يکی از بهترين هنرپيشه های کشور را مامور وزارت اطلاعات معرفی کند. سريالی که چند روزی سَرِ مردم را گرم خواهد کرد و بعد از مدتی از يادها خواهد رفت پروژه ی وزارت اطلاعات برای تخريب تاريخ ايران و نظام پادشاهی می‌خوانَد و نکته ای که در نظر نمی گيرد، شعور مردم برای تشخيص درست و غلط و مامور و غير مامور و لذت بردن و بهره مند شدن از امکاناتی ست که در درون جامعه ی بسته و خسته ی ايران به هر دليلی در اختيارشان قرار می گيرد. بله، آدم که عصبانی باشد چشم اش واقعيت ها را نمی بيند.

در همين جا تبريک می گويم به مهران مديری به خاطر کار خوبی که در عرصه ی طنز تلويزيونی ارائه کرده است. تبريک می گويم به نويسندگان سريال، امير مهدی ژوله و خشايار الوند. تبريک می گويم به سيامک انصاری به خاطر بازی فوق العاده اش... دستِ همگی درد نکند.

به نظرم هنوز موتور سريال گرم نشده است و مثل ساير کارهای مديری بايد مدتی بگذرد تا روی خط درست بيفتد. سريال ضعف های بزرگی دارد که به موقع از آن سخن خواهيم گفت. ولی اين ضعف ها باعث نخواهد شد تا لبخندی که بر لب ميليون ها ايرانی می نشاند ناديده بگيريم و قدر کار کارگردان و گروه اش را ندانيم. اگر اين پروژه آن طور که آقای همايون می گويد پروژه ی وزارت اطلاعات است، دست وزارت اطلاعات هم درد نکند و خدا کند از اين کارها بيشتر بکنند و از اين سريال ها بيشتر بسازند. صد البته بهتر از شلاق زدن و بالای طناب دار کشيدن است!

تکمله: خوشبختانه ویدئوی آقای شهرام همایون را در یوتوب پیدا کردم که آن را این جا می گذارم.

يورگن هابرماس طفل معصوم
"هشت سال پس از سفر شما به تهران، دو پيشامد متفاوت و از نظر اهميت ناهمسان همديگر را در ذهن من تداعی و نظر من را به خود جلب کردند. پيشامد اولی بود که وقوف من را نسبت به دومی تشحيذ نمود. اولی سال گذشته روی داده بود. منظورم «شوريدن آرام» مردم در ايران است. اين شورش آرام به‌صورت تظاهرات ميليون‌ها نفر از مردم اعم از دانشجو و کارگر، دانش آموز و کارمند اداره و هر طبقه‌ی ديگر، سه ماه تمام ادامه داشت تا سرانجام آن را حکومت با قهری بيرحمانه در برابر چشم جهانيان سرکوبيد. بيشماری به زندان افتادند، به قتل رسيدند، زير شکنجه جان دادند و از زن و مرد مورد تجاوز قرار گرفتند. و شما آقای پروفسور هابرماس سکوت کرديد. خواست‌های برحق اين مردم اين بود که از نظر کار و شغل‌شان تامين داشته باشند، ماه‌ها در انتظار پرداخت دستمزد و حقوق‌شان ننشينند، از آزادی برخوردار باشند، طرز زندگی‌شان را خود انتخاب کنند، اميال خود را شخصا برآورند، لباس به سليقه‌ی خود و هر جور و هر رنگی که می‌خواهند بپوشند. آيا اين مردم، با اين خواست‌ها و ايستادگی‌ها در برابر امر و نهی قيمومت‌ها، مهم‌تر از نخبگانی نبودند که شما با آنان گفت‌وگوهای فلسفی و جامعه‌شناختی کرده‌ايد، مهم تر از اشخاصی چون مهاجرانی، کديور، سروش، داوری، شبستری و مشابهانشان؟ اگر شما از آنان در تظاهراتی که به خاطر خواست‌های برحق‌شان می‌کردند شخصا و رسما حمايت کرده بوديد، بر استيفای طبيعی حقوق آنان تاکيد می‌کرديد و آن را برحق می‌خوانديد، از دليری و ثبات آن‌ها به شگفت می‌آمديد و آن را می‌ستوديد، و بدينگونه از آنان پشتيبانی اخلاقی می‌کرديد، حتما تظاهرکنندگان اندکی کمتر احساس تنهايی می‌کردند. و اين اندک می‌توانست، لااقل برای گروهی نسبتا بزرگ، بيشتر شود، چون امکانش بود برخی ديگر از همکاران شما در پی چنين نمونه‌ای پا در ميدان ياری گذارند." «آرامش دوستدار، خبرنامه ی گويا»

آقا بگذاريد راست اش را بگويم: دو نفر هستند که من از اين که روزی، روزگاری آن ها را ملاقات کنم سخت می ترسم و دندان هايم به هم می خورد و زبان ام بند می آيد و ترجيح می دهم در روز ملاقات، دردِ آپانديس ام عود کند و در بيمارستان بستری شوم. يکی از اين دو نفر ابراهيم گلستان است، ديگری آرامش دوستدار.

نامه ی آقای دوستدار به هابرماسِ طفلِ معصوم را که خواندم ديدم حق داشتم بترسم، و هر چند هنوز پاسخ هابرماس به ايشان را نخوانده ام اما مسلم می دانم آن فيلسوف شهير برای حل مسائلی که در نامه ی آقای دوستدار مطرح شده، شب تا صبح خواب اش نبرده و بخشی از موهای سفيدش را در همان شب از دست داده است.

تازه ما نامه را به زبان شيرين و لطيف فارسی خوانديم و اين حال به ما دست داد. اگر نامه را به زبان خشک و خشن آلمانی می خوانديم چه حالی به ما دست می داد. ناگفته نماند يک اتفاق بزرگ با خواندن نامه ی آقای دوستدار برای من افتاد و آن اين که برای اولين بار، بدون اين که پنج بار موقع خواندن دنده عقب بزنم و جملات را از نو بخوانم، نوشته ی ايشان را فهميدم و اين برای آدم کم‌سوادی مثل من کلی امتياز به شمار می رود. ولی راست اش دل ام برای هابرماس سوخت.

بنده ی خدا چه حالی می کرده وقتی به ايران آمده و آن همه ايرانی فرهيخته را دور و بر خود ديده و بحث های عجيبی را که در هيچ يک از دانشگاه های آلمان به گوش اش نخورده از زبان آن ها شنيده. بعد برگشته به کشورش، با شوق و ذوق مقاله نوشته و ايرانِ زيبا، و مذهبی را که مانع تفکر نيست به آلمانی زبانان معرفی کرده.

آن‌وقت آقای دوستدار کاسه کوزه ی اين طفل معصوم را به هم ريخته که اين چرت و پرت ها چه بود که گفتی (البته استاد دوستدار اين طوری صريح نگفته اند ولی من برداشتم از گفتار ايشان چنين است). آن فوکو زرنگ بود، وقتی ديد ايرانی ها چه جوری سر کار گذاشتن اش رفت و پشت سرش را نگاه نکرد، اما شما آقای هابرماس هنوز اندر خم يک کوچه ای.

والله من اصلا دل ام نمی خواست جای هابرماس بودم. طفلی چقدر جا خورده است. پيش خودش فکر کرده مگر می شود اين طور که آقای دوستدار می گويد باشد؟ يعنی اين هِر مجتهد شبستری که آلمانی را روان حرف می زند و هرمنوتيک از دهانش نمی افتد و هِر دکتر سروش که می خواهد اسلام را امروزی و مدرن کند ما را سر کار گذاشته اند؟ که پَهلَوی ها ايران را ساخته اند و اين آقايان خراب کرده اند؟ که آن جمعيت جوانی که برای ديدن من و شنيدن حرف های من جمع شده بودند همه شان سياهی لشکر بودند و نقش بازی می کردند؟

ببينيد اگر شما جای هابرماس بوديد با اين سوال ها که نامه ی آقای دوستدار در ذهن تان به وجود می آورد خواب تان می بُرد يا نه؟ من که خواب ام نمی بُرد و حتما کابوس می ديدم. حالا ببينيم هابرماس چه جوابی داده است. نوشته ی او هم قطعا به اندازه ی نوشته ی آقای دوستدار خواندنی خواهد بود. موضوع را زياد کِش نمی دهم چون همان طور که گفتم از آقای دوستدار می ترسم!

نيما زند کريمی در جمهوری اسلامی
"حفاظت از خامنه‌ای و نزديکانش بر عهده‌ی واحد ويژه‌ای از سپاه پاسداران است که "سپاه ولی‌امر" ناميده می‌شود. افراد اين سپاه منحصرا در خدمت حفاظت از دفتر رهبری قرار دارند و مستقل از تمام واحدهايی فعاليت می‌کنند که حفاظت از ديگر سران جمهوری اسلامی را بر عهده دارند. سرپرست اين سپاه و مسئول امنيت دفتر شخصی است به نام اصغر حجازی که در دوران رياست جمهوری خامنه‌ای معاون امنيت خارجی وزارت اطلاعات بوده است... برخی از منتقدان حکومت حجازی را متهم می‌کنند، يکی از هماهنگ‌کنندگان اصلی قتل‌های زنجيره‌ای در دهه‌ی هفتاد بوده است. هنوز در اين ارتباط اطلاعات دقيق و اسناد محکمی منتشر نشده. گرچه به نوشته‌ی جرس «ترديدی هم نيست که حجازی از دوستان نزديک سعيد امامی، از طراحان قتل‌های زنجيره‌ای بوده است.» گزارش‌های ديگری از نزديکی حجازی با برخی ديگر از کسانی خبر می‌دهند که به نوعی با قتل‌های زنجيره‌ای در ارتباط بوده‌اند..." «دويچه وله»

خلاصه ی داستان...
نيما زند کريمی، استاد تاريخ، که در اثر فشار مالی ناچار شده خانه ی استيجاری اش را تخليه کند، تصميم می گيرد کتاب هايش را به کتاب خانه ای اهدا کند. در کتاب خانه با دختر خانمی که دانشجوی تاريخ است آشنا می شود. دختر خانم سوالی مطرح می کند که استاد تاريخ ما انگشت به دهن می ماند: شما که از تاريخ گذشته ی ما اين قدر دقيق اطلاع داريد، و می دانيد که فلان پادشاه در فلان دوره ی تاريخی چه کرد، آيا خبر داريد امروز حکومت ايران چگونه اداره می شود و نقش ولی فقيه در اداره ی حکومت چيست؟ استاد نيما که از طول سبيل ناصرالدين شاه تا آلياژ شمشير نادرشاه همه را می داند، سعی می کند پاسخی برای اين سوال پيدا کند، اما نمی تواند. او که افکارش در هم ريخته تصميم می گيرد به طرف کاخ شاه سابق در شميران برود و کمی هواخوری کند. در داخل کاخ بر روی ميزی، يک فنجان قهوه ی داغ و خوش عطر گذاشته شده. آن را بر می دارد و می نوشد. به محض خوردن قهوه دچار سر گيجه می شود و چشمان اش سياهی می رود. چشم که باز می کند خود را در اتاقی می بيند که يک عده ريشو با کت و شلوارهای گشاد و پيراهن هايی که يقه اش تا بيخ گلو بسته شده در حال آمد و شد هستند. اين شما و اين دنباله ی داستان...

[اولين چيزی که به مشام نيما زند کريمی می خورد بوی بد پاست. او که به رغم فقر، لباس آراسته و تميزی بر تن دارد، و ريش اش را هم سه تيغه تراشيده، کاملا از افراد حاضر در محل متمايز است. ناگهان يکی از ريشوها که هيکل درشت و غول آسائی دارد و در هر يک از انگشتان پشمالوی دست اش يک انگشتر عقيق درشت به چشم می خورد، متوجه حضور نيما می شود و با ابروهای در هم کشيده به طرف او می آيد. رنگ از رخسار نيما می پرد.]
مرد ريشو- شما؟!
نيما- من نيما زند کريمی استاد تاريخ هستم. [دست اش را به طرف مرد دراز می کند و لبخند می زند] احوالِ شما؟
مرد ريشو [با نگاه امنيتی و بدون اين که به او دست بدهد]- استاد تاريخ؟! شما اين جا چه کار می کنی؟! دست هات را ببر بالا ببينم.
[نيما با نگاهی متعجب فنجان قهوه را زمين می گذارد و دست هايش را بالا می برد. مرد او را تفتيش بدنی می کند]
مرد ريشو- شما نبايد اين جا باشی. سالنی که آقا در آن صحبت خواهند کرد آن طرف است. با من بيا.
[مرد ريشو نيما را به سالن بزرگی که عده ی زيادی آن جا نشسته اند می برد و نقطه ای را در وسط جمعيت به او نشان می دهد که برود آن جا بنشيند. نيما می رود و می نشيند. آقا، شروع به سخنرانی می کند و از دشمنان قديم و جديد و تاريخ منحط پادشاهان گذشته سخن می گويد. نيما که روی اشتباهاتِ تاريخی وسواس دارد و پايش هم در اثر روی زمين نشستن خواب رفته، مدام می خواهد بلند شود و چيزی در ردِّ سخنان آقا بگويد ولی جمعيت هر بار که آقا حرفی می زند که اعتبار و اساسی ندارد به هيجان می آيد و با مشت های گره کرده الله اکبر می گويد. نيما که از اين سخنرانی طولانی و ملال انگيز خسته شده از ميان جمعيت بر می خيزد و به طرف در خروجی می رود. او سعی می کند از ساختمان خارج شود که چشم اصغر حجازی به او می افتد. حجازی با شتاب به طرف نيما می آيد. نيما می خواهد از دست او در برود اما نمی تواند...]
حجازی- دکتر خوش آمدی! منتظرتان بوديم!
نيما [با تعجب]- بله؟! من دکتر نيس...
حجازی- بله بله. متوجه هستم. قرار شد شما به کسی نگوييد دکتر هستيد که خبر بيماری آقا به بيرون درز نکند. با من می توانيد راحت باشيد. حالا با من بياييد. آقا که سخنرانی شان تمام شد شما می توانيد ايشان را ويزيت کنيد. [دست نيما را که حيران مانده و مقاومت می کند می گيرد و به دنبال خود می کشد]...
...
[حال آقا خوب نيست. يک ليوان شربت برای او می آورند تا اوضاع اش رو به راه شود. ايشان، در حالی که لبه ی تخت نشسته، عمامه اش را بر می دارد و با حالتی زار و نزار که گاه به خشم و تندی می گرايد جملاتی بر زبان می آورد:]
آقا- مردک شرم نمی کند. ناسلامتی رئيس مجلس ما بوده. حالا برای ما شاخ و شانه می کشد. شاخ ات را می دهم فرماندار شميران می شکند. چی خيال کردی؟ آن يکی را بگو که با زن اش دور برداشته. يکی نيست به او بگويد در دوران نخست وزيری خودت کم زندانی سياسی داشتيم که حالا سنگ زندانی های اين دوره را به سينه می زنی. کاش سعيد جان زنده بود. کاش دست ام می شکست نمی گذاشتم خاتمی رئيس جمهور شود و سعيدم را از من بگيرد. حالا دندان تيز کرده اند برای پاره پاره کردن اين يکی سعيدم. [رو به مجتبی] مجتبی آن تخته را بياور بگذار زير پايم. با بازجوها صحبت کردی؟ [مجتبی به علامت تائيد سر تکان می دهد] بگو خيال شان از هر جهت راحت باشد. بگو تا وقتی من زنده هستم از ايشان حمايت می کنم. بگو هر کاری می کنند در راه اسلام عزيز است و ترسی به دل راه ندهند. بگو سربازان گمنام امام زمان مجازند در راه حفظ حکومت اسلامی دست به هر کاری بزنند. مبادا صحبت های اين و آن بترساندشان و فکر کنند همان بلايی که سر سعيد جان ما آمد سرِ اين ها هم خواهد آمد. خدايا! کی می شود روی آرامش را ببينم. کی می شود ميان مجلس و دولت وحدت برقرار شود اين قدر توی سر و کله ی هم نزنند... [چشم اش به نيما می افتد که با تعجب به او نگاه می کند]
آقا [با نگرانی]- اين کيست؟ اين جا چه می کند؟
اصغر حجازی [با خضوع]- آقا. ايشان پزشک معالج شما هستند که امروز از آلمان به تهران رسيده اند [نيما در حالی که چشمان اش از تعجب گشاد شده، با دست خود را نشان می دهد و با صدايی که انگار از ته چاه درمی آيد می گويد:]
نيما- من؟! قربان من نيما زند وکيلی...
اصغر حجازی [با لبخند]- بله. دستور داده بوديم ايشان را به صورت ناشناس اين جا بياورند. ايشان از روی احتياط اينجا هم خودش را معرفی نمی کند [می خندد]. بفرماييد آقای دکتر. بفرماييد آقا را معاينه کنيد... ضمنا آقا، ناهار هم آماده است. امروزخورش بادمجان داريم... آقای دکتر شما هم ناهار را در حضور آقا صرف خواهيد کرد...

و اين داستان ادامه دارد...

sokhan October 24, 2010 01:09 PM
نظرات

ف. م. سخن گرامی درود بر شما،

سخن شما در دفاع از این سخنرانی هادی خرسندی بی پایه است. نخست اینكه كسی را ورای سیاست، ورای حكومت، ورای خط و خطوط سیاسی بررسی كردن و به "انسان" بودنش پرداختن بسیار كلی ست. با این منطق ِ شما می شود از هیتلر و خامنه ای هم سخن گفت و گفت كه ما از پرسپكتو پرنده به "انسان" نگاه می كنیم. من هم به مرضیه و هم به خرسندی ارج بسیار می نهم. مقایسه بالا تنها برای نشان دادن سست بودن منطق شما بود. با همه ارجی كه برای یك تن می گذاریم، باید بتوانیم از او انتقاد كنیم و اگر پلاتون را دوست داریم، باید حقیقت را بیش از او دوست داشته باشیم. شما چند سطری از سخنرانی خرسندی را آوردید. من هم چند جمله از همان سخنرانی را می نویسم. اگر شما نمی دانستید كه این سخنان از آقای خرسندی هست داوری تان چه بود. شما بجای پرداختن به نكات گفته شده در پیك پیشینم، تنها كلی گویی كردید و پند و اندرز دادید و مقایسه با این رژیم و .. . كردید.
آقای خرسندی:
- "ما اكنون در خاك فرانسه و در امانت به جمهوری فرانسه، هنرمند بزرگ دیگری را به امانت می گذاریم، برای اینكه همتای ادبی او كه در خاك فرانسه هست، صادق هدایت تنها نباشه و ما این دو امانت بزرگ رو، كه همتای اونا رو هم، در ایران هم نداریم چه برسه كه در فرانسه و در خاك فرانسه"
آیا مرضیه همتای ادبی صادق هدایت بود؟ آیا همتای ادبی او در ایران و فرانسه دیگر نبود؟ حسن هنرمندی و كه او هم در فرانسه به خاك سپرده شد، بیشتر همتای ادبی هدایت بود یا مرضیه؟ غلامحسین ساعدی چطور؟ هزاران هنرمند و اهل سخن ایران و فرانسه همه هیچ.
-"، جنگشونو با خرافه و خرافات، از صادق هدایت بگیر و جنگشون رو با تعبد و توسری خوردگی و درماندگی كه مرضیه این جنگ رو كرد و نشون داد و بقول جانان عزیز كه دوستان و نزدیكان مرضیه میگن كه خوانندگی او كمترین هنرش بود."
در اینجا و در دنباله سخنان آقای خرسندی می بینیم كه سخنان ایشان در گرامیداشت یك خواننده محبوب همه نیست، در گرامی داشت آن چیزهای هست كه شما فرمودید، خرسندی ورای آنها (سیاست و سازمان و حكومت،...) به مرضیه نگاه كرد. نمی دانم كسی كه از تانك اهدایی صدام حسین بالا می رود و به زیارت كربلا می رود و در پایگاه اشرف آواز می خواند، چرا باید سمبول فمینیسم و آزادیخواهی و جنگ با تعبد باشد؟ خوانندگان دیگر را سرزنش كردن و آنگاه گفتن اینكه من آنها را نكوهش نمی كنم، از دیگر كارهای ناپسند خرسندی در آن سخنرانی بود.
-"گفتم اگر فكر می كنید كه مرضیه مثلا با پیوستن به سازمان سیاسی یا شورای مقاومت، مثلا رفتم كه رفتمش مثلا یه جور دیگه شد، اتفاقا خیلی بهتر شد، "
كنون شما باز بفرمایید "شما به سخنرانی آقای خرسندی که نگاه بکنید و مجموعه ی حرف های ایشان را دقیق بشنوید، یک چیز می بینید، و آن انسان است؛ و آن هنرمند است؛ و آن هنر است. "

آیا خرسندی با علیرضا افتخاری هم ورای سیاست و حكومت برخورد كرد؟

با سپاس از شما
م. م.

***

دوست ارجمند م.م. با تشکر از نظر شما، عیناً آن را منعکس می کنم. گفتنی های خودم را هم که گفته ام. قضاوت را به خوانندگان می سپاریم. موفق باشید. سخن

m.m. October 30, 2010 06:24 PM

از آن جا که آقای خرسندی - که احترام زیاد به آزاد منشی شان قائلم - مایل به شنیدن نظرات نیستند و فقط مقاله شما را به عنوان سند کار صحیح خود ارائه کرده اند و خواسته اند که نظرات مستقیما برای شما فرستاده شود، مطلب را برای شما می نویسم. به پایداری و استقامت مرضیه درود می فرستم که با توجه به تمام مخالفتها و بایکوت ها تا آخرین لحظات به نظر خود و گرایشهای سیاسی خود - هر چند با آن بسیار مخالف هستم- پایبند ماند و معتقد مرد. گر چه برای من مرضیه خواننده با آن صدای گرم سالها بود که فوت کرده بود... اما... اما! آقای سخن عزیز کاش آقای خرسندی این آزاداندیشی را برای خانم گوگوش و مرحوم دلکش هم رعایت می کرد و با متلک از آنها سخن نمی گفت که در شان این انسان اندیشمند نیست. که همانطور که مرضیه برای عملکرد خود دلایلی داشت حتما دلکش برای این که پس از بیست سال(؟) زندگی با آن سختی با مجوز جمهوری اسلامی برای کنسرت به خارج از کشور بیاید و گوگوش برای این که برای دیدن مردم- تاکید می کنم مردم عادی ، نه عده ای از یک حزب سیاسی ایران- به عراق برای کنسرت برود دلایلی داشتندو و اصلا ، اصلا هیچ کس از جمله آقای خرسندی مجاز به قضاوت آنها نیستند و پیدا کردن آدم مجرم تر از مرضیه از جرم او _ اگر اینها را جرم بدانیم- کم نمی کند.
دوم این که : دلم می خواست از شما و آقای خرسندی بپرسم اگر مرضیه در دو سال آخر عمر دستبند سبز بسته بود هم آقای خرسندی بر سر مزارش می رقت و به جای شعر " خوراک خر نمی شوم"- که اتفاقا من خیلی هم دوستش دارم - به گفتن ای همه تعارفات و تعریفات از سبزها می پرداخت ؟ گمان نمی کنم. آقای خرسندی باید بداند مرضیه با بودنش در کنار مجاهدین به آن حزب افتخار داد و این تعارفات بی جا نشانه ای از آزادگی نیست و این احساس را به شنونده می دهد که مرضیه انسا ن بی جا و نیازمندی بود که مجاهدین از سر لطف در سالهای آخر عمر از او پرستاری کردند.
آقای سخن می توانم ساعتهابرایتان در باره ضد ونقیض بودن این سخنرانی بگویم که این ها هیچ کدام نشانه ی آزادگی آقای خرسندی نیست - که صد البته ایشان آزاده هستند- . ای کاش ، ای کاش آقای خرسندی به جای این همه تعریفهای نا بجا از حزب و رهبران حزب - که برای همه ی هم سن و سالان من شناخته شده هستند - و اعضای حز بی که - با کمال تاسف - چون زندانی در ارودگاه اشرف نگاهداری می شوند ، یک کلام می گفت چون مرضیه را دوست داشتم و دوست سالیان من بود هر کاری که کرده یا می کرد را تائید می کنم و صحه می گذارم.

***

میترا خانم با تشکر از شما، متاسفانه با نگاه و نظر شما موافق نیستم. شما به جای توجه به کلیت موضوع و نگاه انسانی آقای خرسندی به درگذشت یک هنرمند بزرگ بر نکاتی انگشت می گذارید که جای پرداختن به آن در مراسم تدفین و یک سخنرانی ده دقیقه ای نیست. شاد باشید. سخن

میترا October 27, 2010 06:19 AM

درود بر ف. م. سخن گرامی،
نوشته "از مجاهدین خلق، هادی خرسندی، .." هنوز در سایت شما نیست، نقدم را در اینجا می نویسم، اگر خواستید، می توانید به هنگام آنرا در اینجا در زیر نوشته تان در بخش نظرها بیاورید.
با احترام
م. م.
----------------------
اگر مجاهدین سازمان سیاسی بود، سخن شما درست بود. مجاهدین با رژیم جمهوری اسلامی در ساختار خود هیچ فرقی ندارند. آدم ها كم و بیش خطا می كنند، ولی باید به معدل آدم ها نگاه كرد معدل مرضیه خوب بود. هادی خرسندی خطا های كوچكی (مانند هر كس دیگر) اینجا و آنجا داشت، اما در معدل انسان بسیار بزرگی هست و جایگاه بالای در طنز سه چهار دهه گذشته دارد. با این همه این سخنرانی او یكی از بیخود ترین سخنرانی های او بود. شانصد بار نام اختر قاسمی را آورد، سر انجام هم یك جمله حسابی نگفت. مرضیه را همتای ادبی هدایت دانست. گویا هنرمندان بزرگی چون ساعدی و هنرمندی در فرانسه، در خاك نخوابیده اند. جنگ تعبد مرضیه، در سازمانی كه پایه آن تعبد است؟ داستان كپی آهنگ های مرضیه هم بی معنی بود. جذب مرضیه همان اندازه نوش جان مجاهدین است كه جذب افتخاری نوش جان احمدی نژاد است. شما فرقی می بینید؟ مگر دعوای آزادیخوان با رژیم اسلامی تنها بر سر نام های خمینی و خامنه ای و احمدی نژاد است؟ یا آنكه آزادیخواهان معیارهای دارند؟ آقای خرسندی بیش از دیگر هنرمندان به هوش بود و در دام نیروهای كه با آزادی و دموكراسی سر و كار ندارند نمی افتاد. دریغ كه اینبار اشتباه كرد.
--------------------
*************************************

دوست ارجمند با سلام و تشکر از انتقاد شما، با نظرتان موافق نیستم. گُمان می کنم آن چه در مطلب ام نوشته ام علت این عدم موافقت را نشان بدهد. نظر آقای خرسندی در مورد حکومت اسلامی و سازمان هایی از قبیل سازمان مجاهدین خلق مشخص است. این که می گوییم مشخص است، یک کلمه خشک و خالی نیست بل که این مشخص بودن، حاصل سه دهه تلاش و نوشتن و جان به خطر انداختن است.

تمام گروه ها و دسته های سیاسی و فکری، وقتی به نوشته ای، مطلبی، شعری منطبق با خط مشی شان برخورد می کنند، برای نویسنده و شاعر هورا می کشند و او را بر سر دست بلند می کنند. به محض این که کلمه ای بر خلاف میل شان گفته می شود، همان شاعر و نویسنده را که بر سر دست بلند کرده اند، با کله به زمین می کوبند.

نویسنده و شاعری که آزاده است، -و این آزاده یک کلمه بسیار محترم و گران بهاست که در مورد هر کسی نمی توان آن را به کار بُرد- هیچ گروه و دسته و شخصیتی را از انتقاد و تشویق بی نصیب نمی گذارد چرا که برای او نه خط و خطوط سیاسی و فلسفی آن گروه و دسته و شخصیت که "انسان" مهم است. انسانی که نویسنده و شاعر بر انسان بودن اش باور دارد.

بدبختی بزرگ ما این است که نسبت به انسان های پیرامون خود متصلب هستیم و این دقیقا انتقادی ست که از حکومت ها می کنیم. به عبارتی به همان دردی گرفتاریم که حکومت های مورد انتقاد ما به آن گرفتارند.

شما به سخنرانی آقای خرسندی که نگاه بکنید و مجموعه ی حرف های ایشان را دقیق بشنوید، یک چیز می بینید، و آن انسان است؛ و آن هنرمند است؛ و آن هنر است.

آن چه آقای خرسندی می گوید، ورای سیاست است، ورای حکومت است، ورای سازمان مجاهدین و خانم مریم رجوی ست، ورای حساب کتاب های سیاسی ست که ما همیشه می کنیم، ورای نفرت ها و دوست داشتن های رایج است.

نگاه هادی خرسندی نگاهی است از بالا (به معنای مثبت آن و به قول عکاس ها با چشم پرنده). از آن بالا، همه ی ما شبیه به همیم. همه ی ما عین همیم. انسان!

در آن پایین اما، یک گروه، گروه دیگر را نیست و نابود می خواهیم. در اصل در این فکر با هم مشترکیم و تفاوت چندانی با طرف مقابل مان نداریم. به عبارتی ما تفاوت چندانی با مجاهدین نداریم؛ تفاوت چندانی با حکومت اسلامی نداریم. می گیریم و می زنیم و می کشیم، ولی در ذهن، چرا که ابزار دیگری خارج از ذهن مان نداریم. داشته باشیم، همان می کنیم که حکومت اسلامی می کند. همان می کنیم که حکومت شاهنشاهی می کرد.

امثال آقای خرسندی اما نه می گیرند، نه می زنند، نه می بندند، نه می کشند، چرا که آزاد اند. چرا که انسان را محترم می شمارند. چرا که خانم مرضیه، هنرمند بزرگی که به هر دلیل خط سیاسی مجاهدین را می پذیرد، ورای سازمان و وابستگی سیاسی اش می بینند.

خلاصه، دنیای انسان آزاده با دنیای انسان بسته و وابسته بسیار متفاوت است. کار آقای خرسندی به اعتقاد من کار بزرگی بود. اگر ایرادی در آن می بینیم شاید به خاطر خطای دیدِ ما باشد؛ دیدی که شاید بهتر باشد در صدد تغییر آن بر آئیم. موفق باشید. سخن

به محض آوردن مطلب در وب لاگ ام نظر شما را به قسمت نظرهای آن منتقل می کنم.

mm October 26, 2010 02:00 AM